تنوع و فراوانی مسائل و چالش های مختلف در هر سازمان نشان از وضعیت موجود فرهنگ حاکم در آن سازمان است. هر چه این مسائل حادتر و عمیق تر باشند نشان از میزان بی توجهی کارکنان و سازمان به ارزش های یکدیگر است. چرا که ارزش های سازمان چراغ راهنما و قطب نمای حرکت به سمت چشم انداز در نظر گرفته شده است. هر چه بتوان رفتار کارکنان را همسو با چشم انداز سازمان مدیریت کرد به همان نسبت موفقیت در پیاده سازی ارزش و در نتیجه فرهنگ سازمان و اجرای وظایف سازمان حاصل خواهد شد. اما چگونه؟ 

     لازمه این مدیریت کارکنان و رفتار آن ها به سمت چشم انداز و اهداف مربوط به آن، توجه سازمان به ارزش ها و احساسات کارکنان است تا با نفوذ و برانگیختگی افراد (رهبری) بتوان ابتدا نگرش و سپس رفتار آن ها را تغییر داده و در نتیجه تعلق و تعهد کارکنان به سازمان را افزایش و در نهایت عملکرد و بهره وری آن ها و سازمان ارتقا می یابد. این مسیر باعث ایجاد عادتی ارزشمند در رفتار کارکنان خواهد شد که به تدریج فرهنگ سازمانی را شکل خواهد داد. به بیان دیگر «فرهنگ»، باور و نوع پندار، گفتار و رفتار اعضای سازمان را بیان می کند و هم چون روح حاکم و موتور محرک سازمان است که کمک می کند سازمان بر مبنای فلسفه وجودی (چرایی وجود سازمان) و ماموریت خود و در راستای استراتژی (چگونگی و نحوه حرکت) تدوین شده به سمت چشم انداز حرکت کند. 
 
     نکته کلیدی آن است که فرهنگ بعد از شناخت اعضا و سازمان بدست میاد. یعنی ابتدا اعضا و کارکنان سازمان بایستی چرایی، ماموریت و توانمندی خود را با چرایی یا فلسفه وجودی سازمان و ماموریت مورد نظر سازمان برای رسیدن به چشم انداز (بینش مشترک) همسو و هماهنگ ببینند و سازمان نیز بر اساس این چرایی و چیستی مأموریت سازمان، افرادی که بیش ترین انطباق را با آن موارد دارند استخدام و در تیم سازی به کار بگیرند. به این طریق انتظارات سازمان از کارکنان شفاف تر شده و در نتیجه افراد بهتر بدانند که چرا و چگونه، چه کاری را انجام دهند و مطابق استراتژی و چگونگی انجام درست کارها، چه کارهایی را انجام ندهند تا منابع هدر نرود. این جاست که استاندارد کاری از طرف سازمان ابلاغ خواهد شد.